Początki legijnego tenisa stołowego sięgają kwietnia 1946 roku.
Wtedy do klubu zgłosili swój akces zawodnicy rozwiązanego Klubu Sportowego BOS, a kilka miesięcy później - prawdopodobnie we wrześniu - dołączyli kolejni tenisiści stołowi z Orła Warszawa.
Spośród graczy z BOS-u do Legii trafił m.in. Tadeusz Pęczkowski, brązowy medalista mistrzostw Polski z 1946 roku, a także A. Geyer. Z kolei we wrześniu z Orła do Legii trafił Władysław Gaj, pierwszy powojenny indywidualny mistrz Polski.
Pieczę nad nimi przejął inżynier Jerzy Olszowski, który nie szczędził sił, by zapewnić pingpongistom jak najlepsze warunki treningowe. A trzeba przyznać, że w tym okresie ze sprzętem było szczególnie krucho. Brak było rakietek, piłeczek, a nawet stołów. Wielkim bogactwem Legii w pierwszym okresie rozwoju tenisa stołowego w stolicy były 3 stoły, nadające się do szkolenia wyczynowców.
Dość szybko tenisiści stołowi Legii zaczęli się liczyć w kraju, bowiem już w 1947 roku wywalczyli drużynowe wicemistrzostwo Polski.
Pierwszy oficjalny mecz Legii z Kleofasem Katowice miał miejsce 24 listopada 1946 roku, który nasz zespół zwyciężył 6:3. Punkty dla Legii zdobyli wówczas Gaj 3, Pęczkowski 2 i Gayer 1. Ta trójka reprezentowała różne style gry. Rosły Gaj był zawodnikiem ofensywnym. Małego wzrostu, pulchniutki Pęczkowski, grający bardzo chytrze, hołdował grze defensywnej. Niespokojny zaś, a niezwykle ruchliwy Gayer łączył w sobie cechy atakujące z dobrą, głęboką obroną.
Legia najpierw zdobyła mistrzostwo Warszawy, a następnie wspomniany srebrny medal drużynowych Mistrzostw Polski. Podczas turnieju finałowego rozgrywanego w dniach 14-16 lutego w Katowicach ustąpiła jedynie Kopalni Polskiej Świętochłowice, a wyprzedziła Cracovię (broniącą tytułu mistrza Polski z roku 1946), Siemianowiczankę, DKS Łódź oraz KKS Krakus.
Legia początkowo rywalizowała w grupie ze Skrą, DKS-em i Garbarnią, a końcowy wynik na mistrzostwach uznano za nie do końca udany. Niespodziewany, ale zasłużony sukces odniosła drużyna Kopalni Polskiej Świętochłowice, wygrywając z Legią Warszawa, która była typowana na mistrza, 5:3.
Legia w drodzę po srebrny medal pokonała KKS Krakusa 5:2, a w rywalizacji o miejsce drugie także Cracovię. Jedyną porażką poniesioną podczas turnieju finałowego była właśnie ta 3:5 z Kopalnią Polską Świętochłowice. Końcowy bilans meczów Legii Warszawa to 4 wygrane i 1 porażka. Jak się później okazało, był to największy sukces w historii legijnego tenisa stołowego.
Gorzej legioniści spisali się w rywalizacji indywidualnej (startowało 44 zawodników) i wrócili z Katowic bez medali. Gaj przegrał w ćwierćfinale z Otrębą (Kopalnia Polska), który ostatecznie zajął miejsce czwarte. Gayer odpadł w rywalizacji z Doboszem, przegrywając 20:22, 21:19, 23:25. Odpadł również Pęczkowski, który przegrał z późniejszym mistrzem kraju, Blonderem z Krakowa 21:23, 19:21.
W tamtym okresie w Legii zainteresowanie nową sekcją było bardzo duże, czego najlepszym dowodem było szkolenie aż stu juniorów, dla których Gaj i Pęczkowski byli idolami.
Legioniści, szykujący się do kolejnych mistrzostw Polski, rozegrali międzynarodowe spotkanie z czechosłowacką Victorią Żiżkov (trzeci zespół w czechosłowackiej ekstraklasie w tamtym okresie). Mecz odbył się 1 stycznia 1948 roku w Radomiu, a Legia niespodziewanie przegrała aż 0:9. Zdecydowanie lepiej legioniści zaprezentowali się w rewanżowym spotkaniu, które miało miejsce zaledwie dwa dni później (3 stycznia) - tym razem triumfowała Legia 8:1.
W roku 1948 podczas Mistrzostw Warszawy (startowało 51 zawodników), rozgrywanych w dniach 17-18 stycznia, zawodnicy Legii zdobyli dwa medale. Władysław Gaj zdobył złoto w singlu, pokonując w półfinale Samborskiego 21:10, 21:9, 19:21, 16:21, 21:14, a w finale Jordana 21:9, 22:20 i 21:11. Z kolei w deblu triumfowała para Gaj - Pęczkowski. W finale legioniści pokonali Jagodzińskiego i Collera 21:18, 21:14 i 21:9.
W drużynowych Mistrzostwach Polski, rozgrywanych tym razem w Radomiu (29 lutego), Legia zajęła miejsce piąte - za Kopalnią Polską Świętochłowice, Siemianowiczanką, Społem Wrocław i Cracovią. W rywalizacji indywidualnej legioniści także nie dotarli do strefy medalowej. Legioniści wykazali chimeryczność formy. Potrafili pokonać mistrza Polski z 1947 roku - Kopalnię Polską 5:3, by następnie ulec znacznie słabszej Cracovii 1:5, by znów wygrać z wicemistrzowskim zespołem Siemianowiczanki 5:0.
W październiku 1948 roku z Legii odeszło trzech czołowych zawodników (Gaj, Pęczkowski, Gayer), co przełożyło się na znaczne obniżenie poziomu podczas rywalizacji w klasie A w roku 1949. Ich następcy, w dużej mierze młodzi tenisiści z Łazienkowskiej, zajęli dopiero miejsce dziesiąte (bez choćby punktu) i nie zakwalifikowali się do turniejów półfinałowych. Mistrzostwo okręgu wywalczył Pocztowiec Warszawa, a potem - po włączeniu klubu do KS Związkowiec-Skra Warszawa - sięgnął po wicemistrzostwo Polski z Gajem, Pęczkowskim i Gayerem w składzie. Gaj w tym samym sezonie po raz drugi sięgnął też po złoto w rywalizacji indywidualnej (a potem powtórzył to osiągnięcie w 1952 roku).
Inżynier Jerzy Olszowski w styczniu 1949 roku zrezygnował z przewodnictwa sekcji.
Niestety w roku 1950, Legia nie wzięła już udziału w rozgrywkach mistrzowskich.
Legia Summer Camp 2023 w Brennej
Liczba zawodników: 60
Liczba lokalizacji: 4
Liczba drużyn: 8
